Η Μαρία κι ο Χαρίδημος
Η ιστορία είναι αληθινή, αλήθεια σας το λέω…


Μια φορά κι έναν καιρό, ζούσε κάπου εδώ κοντά, ένα ζευγάρι, όχι και τόσο προκομμένο. Η Μαρία κι ο Χαρίδημος. Ζούσαν σε ένα σπίτι, που τους το είχε παραχωρήσει μια κοινή φίλη τους με ένα παράξενο όνομα. Τη λέγανε Κοινωνία Κοινηγνώμη.
Το σπίτι είχε παλιώσει αρκετά. Τα παράθυρα κι οι πόρτες ήταν σπασμένα και έμπαζαν από παντού, το ταβάνι έτοιμο να πέσει, εξοπλι-σμό δεν είχε… δραματική κατάσταση…. Του Χαρίδημου δεν ίδρωνε πολύ το αυτί του, ήταν κομματάκι αχαῒρευτος. Άλλα πράγματα τον ενδιέφεραν. Του άρεσαν πολύ οι δημόσιες σχέσεις και τον ένοιαζε και κάτι άλλο…πώς το λένε, πώς το λένε….α, το βρήκα!! Πολιτικό κόστος..
- «Βρε, ανεπρόκοπε, θα καθίσεις ποτέ να συζητήσουμε για το σπίτι μας; Θα πέσει να μας πλακώσει», του έλεγε συνέχεια η Μαρία, αλλά τίποτε αυτός.
Περνούσε ο καιρός, αλλά τίποτε ο Χαρίδημος. Ώσπου μια μέρα (πώς του ήρθε κι αυτού…) κάλεσε τη Μαρία σε διάλογο!!! Όλοι στη γειτονιά, αλλά και η φίλη τους η Κοινωνία, χάρηκαν και απέκτησαν κάποιες ελπί-δες. Κι εκεί που περίμεναν να γίνουν κάπως καλύτερα τα πράγματα, λέει η Μαρία το μεγάλο …ΟΧΙ!!
Ανάστατοι όλοι. Μια και δυο, πάει η Κοινωνία Κοινηγνώμη στο σπίτι για καφέ.
- «Ο διάλογός του είναι προσχηματικός, γι’ αυτό δε συμμετέχω», λέει περήφανα η Μαρία.
- «Και γιατί δεν πας να του το πεις κατάμουτρα; Όλοι θα σε στηρί-ξουμε, εάν δε γίνει τίποτε. Ενώ τώρα, χάνεις το δίκιο σου», της είπε φιλικά η Κοινωνία.
- «Άλλα είναι τα σημαντικά προβλήματα με το σπίτι. Α, και να σου πω, Κοινωνία.... Γιατί μέλη της οικογένειάς σου πάνε να συζητήσουν με το Χαρίδημο;», ρώτησε με κάποια δόση αυθάδειας η Μαρία.
- «Γιατί, αν θυμάσαι, Μαριώ μου, το σπίτι σου το παραχώρησα εγώ, δεν είναι τσιφλίκι σου και μέσα μπαίνουν τα δικά μου παιδιά, και αυτά κρυώνουν και δεινοπαθούν τόσο καιρό κι αν πέσει το ταβάνι, στο κεφάλι τους θα πέσει», είπε αυστηρά η Κοινωνία Κοινηγνώμη. Η Μαρία έσκυψε το κεφάλι, είπε μια γουλιά καφέ.
- «Και μου προξενεί απορία η άρνησή σου για το διάλογο», συνέχισε η Κοινωνία. «Μήπως δεν πας να συζητήσεις για να έχεις πάντα τον αέρα της κριτικής και της μουρμούρας; Η αλήθεια είναι ότι συνεννόηση και συνδημιουργία, σημαίνει και συνευθύνη και μάλλον θες να το αποφύγεις. Αυτά τα άλλα σημαντικά προβλήματα, πώς θα βρουν τη λύση τους αν δεν κάνετε μια αρχή; Ποιος θα συζητήσει για τα προβλήματα του σπιτιού σου και θα βρει λύση; Ο μπακάλης ή η κομμώτρια της γειτονιάς; Μήπως άλλοι με δικά τους συμφέροντα σε επηρεάζουν στις αποφάσεις σου και λοξοκοιτάς; Δεν μας τα λες καλά, κυρία ΟΛΜ…, εεε, κυρία Μαρία, ήθελα να πω…»

Σχόλια

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

Έμμηνος ρύση και Θεία Κοινωνία

Η ομιλία μου στην επέτειο της 28ης Οκτωβρίου 1940 (2013)

Η θλιβερή εικόνα των μαθητών της Γ΄ Λυκείου

Απασφάλιση θεολόγου…

Οι Τρεις Ιεράρχες στα σκουπίδια….

Το «δικαίωμα» των καταλήψεων

Μεταξύ θεολόγων ειλικρίνεια…

Συζητώντας με έναν κομπλεξικό (…περί θρησκείας)

Θεέ μου, είσαι άδικος….

Γράμμα στον Ιούδα…